Rodos to grecka wyspa, której wschodnie wybrzeże położone jest nad Morzem Śródziemnym, natomiast zachodnie nad Morzem Egejskim. Kolymbia (Kolimbia) to malowniczy kurort często wybierany na bazę wypadową, z której to można zwiedzać wyspę Rodos i nie tylko. Wyspa Rodos – Kolymbia Wyspa Rodos położona jest między dwoma morzami o powierzchni 1,4 tysiąca km2 – Morzem Śródziemnym oraz Morzem Egejskim. Jest to największa wyspa w Archipelagu Dodekanezu (Sporadów Południowych). Wyspa leży na granicy dwóch kontynentów Azji i Europy i przynależy do Grecji. Oddalona jest zaledwie 20 km od wybrzeży Turcji, co wpływa idealnie na rozwój turystyki. Wyspę zamieszkuje około 120 tysięcy mieszkańców, z czego 60% mieszka w stolicy, mieście Rodos, pozostała ich część w małych miastach lub wsiach. Najwyższy szczyt Rodos to góra Atawiros, licząca 1215 m Kolymbia, w której warto się zatrzymać, położona jest po wschodniej stronie wyspy. Kolymbia (Kolimbia) – mały grecki turystyczny resort Kolymbia jest małym turystycznym resortem położonym po wschodniej części wyspy Rodos, należy do gminy Afandou, miejscowości oddalonej na północ o 5 km. Założona została w latach 30 XX wieku podczas włoskiej okupacji, jako wiejska modelowa osada San Benedetto z plantacją pomarańczy, obecną nazwę zaś otrzymała w 1961 roku i mniej więcej od lat 80. zaczęła rozwijać się w kierunku turystyczno-wypoczynkowym. Plantacja pomarańczy potrzebowała wody, Włosi zbudowali więc nieopodal w górach sztuczny zbiornik, który zasilany był wodą z okolicznych potoków. Dzięki temu systemowi nawadniania wioska stała się bardzo zielona. Kolymbia obecnie jest miasteczkiem typowo turystycznym, liczba stałych mieszkańców to zaledwie 257 osób, domków prywatnych jest tam bardzo mało, najczęściej widać tu budynki sezonowe. Kolymbia nie jest typową rodyjską wioską, nie posiada głównego placu, a wszystko zostało zbudowane na siatce równoległych i prostopadłych ulic. Jej główna ulica nosi nazwę Aleja Eukaliptusowa, ciągnie się około 3 km od głównej drogi Rodos i Lindos, aż do samego wybrzeża. Aleja faktycznie, nie tylko z nazwy porośnięta jest eukaliptusami. Niedaleko pięknej plaży znajduje się hotel Kolimbia Star, świetna propozycja dla rodzin z dziećmi biorąc pod uwagę aquapark oraz wodny plac zabaw dla dzieci. Smaczne posiłki, nowoczesne wnętrza i przestronne pokoje zapewnią spokój, komfort i świetny wypoczynek. Urocze plaże Kolymbii Kolymbia posiada dwie pobliskie plaże, wyznaczone w latach 90. jako kąpieliska, są regularnie sprawdzane zgodnie z dyrektywą WE o wodzie w kąpieliskach. Wybrzeże tworzą dwie zatoki, na jednej z plaż można uprawiać sporty wodne. Druga z plaż znajduje się naprzeciwko hotelu Irene Palace, plaża posiada około 200 metrów długości i 50 metrów szerokości. Jest świetnie przygotowana, jeśli chodzi o turystów, jest tam wiele tawern, w których można posmakować rodzimych potraw, są bary czynne do późnych godzin nocnych. Na plaży są leżaki, parasole i co bardzo ważne – toalety. Przyjeżdżając do Kolymbii nie siedzi się wyłącznie w hotelu i na pobliskiej plaży. Warto więc pojechać na plażę Tsambika (idealna dla rodzin z dziećmi), czy też odwiedzić plażę Afandou. Co warto zobaczyć na Rodos? Kolymbia to miejscowość idealna, by w niej zamieszkać i stąd zwiedzać wyspę Rodos, która zresztą jest jedną z najciekawszych wysp greckich. Wyspa posiada wiele atrakcyjnych i szokująco pięknych plaż, unikatowych zabytków, przytulnych miasteczek i fascynujących widoków. Historia wyspy jest bardzo interesująca, jako że na przestrzeni wieków przewinęli się przez nią starożytni Grecy, Rzymianie, Persowie, Arabowie, Turcy Seldżuccy, Zakon Joanitów, Bizantyjczycy, kolejny raz Turcy, Włosi, Niemcy, Brytyjczycy, aby w końcu w 1947 roku wyspa trafiła w ręce Greków. Rodos jest największą wyspą archipelagu 12 wysp – greckiego Dodekanezu, wysuniętych na południowy-wschód od części kontynentalnej Grecji. Miasto Rodos – stolica wyspy Rodos Miasto Rodos podzielone jest na dwie części – otoczone kilku metrowymi murami Stare Miasto oraz część nowa, czyli wszystko to, co znajduje się za murami. Najstarsze zabytki, jakie można tu obejrzeć, tj. pozostałości po akropolu z II-III w. znajdują się w Nowym Mieście. Pozostałe znajdziesz na starówce, między innymi Pałac Wielkiego Mistrza Zakonu Rycerzy Rodos (Kastellos) wzniesiony przez Joanitów w XIV wieku, na ruinach bizantyjskiej fortyfikacji. W pałacu za czasów Turków mieściło się tu więzienie, natomiast kościół św. Jana został zamieniony na meczet. W 1856 roku pałac został zniszczony po uderzeniu pioruna i odbudowany w 1946 roku na polecenie Mussoliniego. Jeśli interesują cię siedziby rycerzy zakonnych, udaj się w Starym Mieście na ulicę Rycerską. Warto też obejrzeć Synagogę Kahal Kadosz Szalom, średniowieczną wieżę zegarową, to najstarsza czynna synagoga w Grecji. W mieście Rodos są dwa muzea warte odwiedzenia – archeologiczne i bizantyjskie, jak i meczet Sulejmana Wspaniałego, turecka łaźnia, oraz meczet admirała Murada Reisa. Jak widać każdy, odcisnął tu swoje piętno. Prawdopodobnie w porcie Mandraki stał kiedyś Kolos Rodyjski – olbrzymi wykonany z brązu posąg, przedstawiający boga Heliosa. Według przekazów starożytnych posąg miał mieć 30 metrów wysokości oraz dodatkowo 10 metrów na podest, a każda z jego nóg stała na innym brzegu portu, tak by pod posągiem mogły przepływać statki. Posąg miał zostać zniszczony w 227 roku podczas trzęsienia ziemi, jakie było na Rodos. Miasto Rodos to jedynie wstęp do zwiedzania całej wyspy, a doprawdy jest co oglądać. Poza tym, jak już zwiedzisz wyspę, rozważ całodniową wyprawę na Simi, wyspę, na której ludność żyje z połowu gąbki. Miasta Grecji oraz miasteczka i wsie posiadają specyficzne klimaty, w których nie sposób źle się poczuć. Grecka kuchnia zapewni pełne brzuszki, a okolica pozwoli na obejrzenie najładniejszych krajobrazowo miejsc. Kolymbia to miejsce, do którego chętnie kiedyś powrócisz. Zobacz też:
W związku z tym godziny pracy sklepów są do tego dostosowane i sklepy są otwierane rano codziennie i kilka razy w tygodniu po południu- we wtorek, czwartek i piątek. Dodatkowo wiele sklepów i usług związanych z turystyką działa do późna w nocy, więc najczęściej dzień pracy znacznie przekracza 8 nawet 10 godzin!!!Zawieszeni w próżni - tak w skrócie można opisać los dziesiątek tysięcy uchodźców, którzy znajdują się w Grecji. Po pożarze obozu Moria na wyspie Lesbos oczy świata znów zwróciły się na migrantów z Afganistanu czy Syrii. Jak wygląda sytuacja w obozach dla uchodźców? Moria. To słowo przebija się podczas rozmów z uchodźcami w całej Grecji. Obóz na wyspie Lesbos, który oficjalnie pełnił rolę tymczasowego ośrodka detencyjnego, został zbudowany pięć lat temu. Miał pomieścić 3 tys. osób. W końcu mieszkało w nim ponad cztery razy doszczętnie spłonęła w nocy z 8 na 9 września tego roku. Greckie władze mówią o celowym podpaleniu przez samych migrantów. Z kolei uchodźcy wskazują na skrajną prawicę i mieszkańców Lesbos, sfrustrowanych statusem quo wokół obozu. Ponad 12 tys. osób zostało bez schronienia - wielu z nich już wcześniej nie miało dachu nad oddalona o około 20 kilometrów od tureckiego wybrzeża to pierwszy punkt, do jakiego trafiają migranci. Obecnie głównie z Afganistanu i Syrii. W środku nocy, w kompletnej ciemności, na przeciążonych pontonach podejmują próbę pokonania Morza Egejskiego. Wcześniej zostawili przemytnikom całe oszczędności życia. Bici, poniżani, pozbawieni godności przez szmuglerów przybywają do Grecji z nadzieją na pomoc. Zamiast tego wita ich hasło: „witajcie w piekle”. Zobacz także Zapewnienie opieki w jednym miejscu dla ponad 12 tys. migrantów przerastało greckie władze, organizacje międzynarodowe i NGO-sy. Uchodźcy z Lesbos i innych greckich wysp myślą tylko o jednym – wydostać się na stały ląd. Co ich czeka w Grecji kontynentalnej?Obóz zamazany na mapachOd początku roku do Grecji przybyło ponad 12,3 tys. migrantów. Ponad jedna trzecia z nich pochodzi z Afganistanu – nieco mniej z Syrii. Obozy dla uchodźców rozsiane są po całym kraju. Tylko kilka z nich znajduje się względnie blisko największych miast. Zdecydowana większość jest z dala od zabudowań i spojrzeń przypadkowych jest w przypadku Malakasy, oddalonej o około 30 kilometrów na północ od Aten. Na miejsce dojeżdżamy taksówką. Wysiadamy przy niewielkim placu obok głośnej autostrady i dwóch bram wejściowych. Jedna prowadzi do obozu dla uchodźców, a druga do greckiej bazy wojskowej. Takie sąsiedztwo sprawia, że Malakasa jest zamazana na zdjęciach satelitarnych. Podobnie jest z innymi ośrodkami dla uchodźców w Grecji, które powstają na wojskowych terenach. Obóz był budowany dla 1000 osób. Obecnie mieszka w nim znacznie nie są tutaj mile widziani. Oficjalnie obozy są zamknięte dla osób z zewnątrz. Powodem pandemia koronawirusa. Nikt jednak nie zakazuje mieszkańcom obozów przyjmować gości. We wtorkowe popołudnie brama obozu jest otwarta. W niewielkim kontenerze obok spoglądnęła na nas kobieta w średnim wieku – prawdopodobnie z administracji ośrodka. Niezaczepiani przez nikogo idziemy dalej. Mamy szczęście. Niektórzy dziennikarze i aktywiści są zatrzymywani nawet kilkaset metrów od obozu przez grecką policję, która nakazuje usunąć wykonane na miejscu zdjęcia i filmy. fot. Piotr Drabik Na gołej ziemi postawione są długie rzędy białych kontenerów. Mogą je zajmować migranci, którzy czekają na główną rozmowę w sprawie statusu uchodźcy albo otrzymania azylu. Pozostali mają do wyboru namioty lub spanie bez dachu nad głową. Uchodźcy budują prowizoryczne schronienia w każdym możliwym miejscu. Bez przerwy panuje ruch – jedni właśnie przyjechali z nadzieją na lepsze warunki niż na Lesbos. Inni opuszczają Malakasę i ruszają w dalszą nam Fereshte – 17-letnia Afganka, która w obozie Malakasa mieszka z siostrą od pół roku. Angielskiego nauczyła się jeszcze w Iranie, skąd całą rodziną podjęła próbę dostania się do Europy. Bez tłumacza rozmowa z uchodźcami jest praktycznie niemożliwa. Jeśli już znają angielski, to zazwyczaj tylko kilka słów. W kontenerach i namiotach żyją obok siebie całe rodziny z różnych części świata. Wdowy, weterani, dzieci, robotnicy, profesorowie czy byli z dumą pokazuje swoje zdjęcia, kiedy przed laty był dziennikarzem telewizyjnym. Nienaganna fryzura, dopasowany garnitur. Absolwent studiów rolniczych z afgańskiej prowincji Farjab, przy granicy z Turkmenistanem, z czasem zostawił media dla lokalnej polityki. Posada szefa dystryktu okazała się początkiem jego kłopotów. Zobacz także - Talibowie chcieli na mnie napaść. Zdołałem uciec przez okno i pobiegłem przez kilka sąsiednich posesji. Słyszałem za sobą tylko strzały – wspomina. Rozmawiamy w cieniu drzew, kilkanaście metrów od obozowej drogi. Co chwilę przejeżdża po niej biały samochód z ochroniarzami. Nie zapewniają oni jednak bezpieczeństwa migrantom, tylko dbają o usunięcie ciekawskich z uchodźcy, który Afgańczyk dostał z rodziną od greckich urzędników, miał mu pomóc. Zamiast tego, mierzy się z samymi problemami. Musiał opuścić Lesbos, bo jako zidentyfikowany uchodźca nie ma prawa do miejsca w ośrodku dla migrantów. Dzięki wsparciu filantropki z zagranicy kupił bilet do Aten. Za pożyczone od przyjaciół 900 euro przez trzy miesiące wynajmował mieszkanie w greckiej stolicy. Gdy pieniądze się skończyły z rodziną przyjechał do Malaksay, bo nie miał gdzie się podziać. fot. Piotr Drabik Teraz mieszka z rodziną z namiocie. Dodatkowo ktoś ukradł mu kartę płatniczą, na którą dostawał 140 euro miesięcznie na utrzymanie rodziny. - Moja córka ma poważne problemy z sercem, powinna mieć operację w szpitalu. Zostało to zdiagnozowane na Lesbos, ale nie było żadnej pomocy ze strony urzędników – wskazał Shermohammad. "Mamo, gdzie jest nasz dom?"Ręce z bezsilności rozkłada również Roqaye. Afganka, która urodziła się w Iranie, zapewnia, że przed przybiciem na Lesbos jej syn był zdrowy. Po Morii ma problemy z nogami oraz stany lękowe. W obozach trudno dostępna jest podstawowa opieka zdrowotna, a co dopiero pomoc psychologiczna. Po ubiegłorocznym pożarze na Lesbos Roqaye z mężem i 11-letnim synem zdecydowała się wyjechać na własną rękę na stały ląd. - Mój syn od momentu pożaru ma koszmary. Boi się, że nasz namiot znów będzie w ogniu – dodaje. Afganka podczas rozmowy zalewa się łzami, kiedy wspomina przeprawę z Turcji do Była noc. Jeden z przemytników powiedział, że musimy ruszać i rozdzielił całą naszą rodzinę w różnych samochodach. Mój syn nosi okulary i ma problemy ze wzrokiem. Przemytnik krzyczał do niego, że musi biec. Kiedy syn nie miał sił, przemytnik groził mu. A kiedy wołał, że chce do mamy, ten zaczął go bić. Z kolei, kiedy sama pytałem, gdzie jest mój syn, kolejny z przemytników sięgnął po nóż i powiedział: zamknij się!Rodzina Roqaye spotkała się dopiero na łodzi, która cały czas nabierała wodą. Nie spodziewała się, że Europa przyjmie ją z otwartymi ramionami. Ale to, co doświadcza w Grecji nie może nazwać spokojem. - Przybyliśmy tutaj po lepszą przyszłość, a co mamy? Mój syn czasem mnie pyta: mamo, gdzie jest nasz dom? Dlaczego nie mogę się tutaj uczyć? Jedyne, co mogę zrobić, aby chronić moje syna to nie wypuszczać go samego po obozie – opowiada. Zobacz także Dla uchodźczyń miejsca takie, jak Moria i Malaksa, to szczególna próba. Molestowanie, gwałty, a nawet fizyczne ataki nie należą do rzadkości. Ofiary nie mogą liczyć na żadną pomoc. - Tutaj jest dużo tych samych problemów, co na Morii. Na przykład dziecko zostało zgwałcone przez jakiegoś mężczyznę. Z tego powodu bałam się wypuszczać mojego syna samego po obozie. Wszyscy tutaj znają tę historię. Większość z tych rzeczy dzieje się w ukryciu i nikt ich nie zgłasza do administracji obozu – po obozie Malakasa, gdzieniegdzie można natknąć się na plandeki z niebieskim logiem i skrótem UNHCR. Biuro Wysokiego komisarz Narodów Zjednoczonych do spraw uchodźców jest jedną z głównych organizacji odpowiedzialnych za pomoc migrantom w Grecji. Tymczasem uchodźcy, z którymi rozmawialiśmy, wskazują na bierność urzędników ONZ-tu. fot. Piotr Drabik - Każdego miesiąca wizytujemy ośrodki recepcyjne i obozy dla uchodźców. Sprawdzamy sytuację na miejscu. Następnie sporządzamy raport, który trafia do naszej centrali w Atenach. W przypadku nieprawidłowości kontaktujemy się w z greckimi władzami – wyjaśniła nam Christina Papazoela, z biura UNHCR w Salonikach. Przez dziurę w płocieNa brak zainteresowania ich problemami wskazują także uchodźcy z obozu Diavata. To już północna Grecja, ponad 9 km na północny-zachód od centrum Salonik. To wyjątek, bo zazwyczaj ośrodki dla migrantów powstają pośrodku niczego. Na miejsce znów przyjeżdżamy taksówką, ale regularnie zatrzymuje się również autobus. Nie warto próbować podchodzić pod główną bramę obozu, przez którą przejść mają problemy nawet członkowie rodzin uchodźców.– Mówią mi, że nie mam prawa tutaj przychodzić - podkreśla Asadi. Razem z nim wchodzimy do obozu przez jedną z dziur w ogrodzeniu, niepokojeni przez nikogo. Afgańczyk mieszka na co dzień w Niemczech, ale regularnie odwiedza siostrę mieszkającą w Diavacie. fot. Piotr Drabik Po kilku minutach rozmowy już mamy zaproszenie do kontenera. W środku niewielki aneks kuchenny i dwa pomieszczenia – w jednym razem mieszka piątka dzieci. Najmłodsze ma 4 miesiące. Po twarzy siostry Asadiego widać, jak rysuje się grymas bólu. Kobieta cierpi na raka ginekologicznego. Lekarze w greckim szpitalu nie chcą ją przyjąć, bo jest migrantką. Wraz z mężem dopiero za dwa lata ma odbyć rozmowę w sprawie ewentualnego statusu uchodźcy czy azylu. – Naprawdę nie wiem, jak mam jej pomóc – mówi wcześniej wyjechał z Afganistanu i udało mu się dostać do Niemiec, gdzie obecnie mieszka i pracuje. Z kolei jego siostra z własną rodziną przed rokiem podjęli próbę dostania się do Europy. Mąż kobiety był kierowcą afgańskiego premiera Abdullaha Abdullaha. Na smartfonie pokazuje nam film z ataku talibów na konwój, w którym jechał z prominentnym politykiem. Islamscy ekstremiści chcieli, żeby przekazywał im informacje o planach premiera. Zobacz także Ucieczka z Afganistanu wydała mu się jedynym wyjściem. Od pół roku rodzina mieszka w kontenerze w Diavacie. Jego stan pozostawia wiele do życzenia. Asadi pokazuje nam wodę wylewającą się z łazienki oraz grzyb na ścianie w pokoju ogrodzeniem Diavaty, w której oficjalnie jest miejsce dla ponad 900 uchodźców, rozbijane i zwijane są ciągle namioty. To uchodźcy, którzy nie mają pozwolenia mieszkać w kontenerach. – Grecka policja przyjeżdża tutaj, zatrzymuje ludzi i potem ich deportuje – opowiada nam 18-letni Muhammad z Afganistanu. Podobne relacje słyszymy od innych uchodźców. Zapytaliśmy o stanowisko grecką policję. Odpowiedzi wciąż brak. fot. Piotr Drabik Muhammad zanim dotarł do Grecji, zatrzymał się w Istambule. W Afganistanie trenował boks, jak wielu jego rówieśników. Jego ojciec był w wojsku, a matka została w ojczyźnie. – Przemytnicy trzymali mnie w zamknięciu przez 15 dni, żebym dał im więcej pieniędzy – wspomina. Stojący obok inni uchodźcy przytakują mu. Podobnych relacji nie brakuje. Pokazują nam zdjęcia swoich żon i dzieci, które już są w Europie Zachodniej albo zostały w rodzinnych kontenerów pośrodku niczegoWiększość obozów dla uchodźców jest ogrodzona wysokim płotem i strzeżone przed przypadkowymi gapiami. Zupełnie inaczej jest w obozie Koutsochero, który znajduje się około 20 km na zachód od miasta Larisa w środkowej Grecji. Ośrodek również jest przy ruchliwej drodze i na terenie byłej bazy miejsce przyjeżdżamy wynajętym samochodem – to jedyna możliwość dostania się do obozu. Żadnych strażników i ogrodzeń. Przy wejściu wciąż przybrudzona tablica z informacją o otwarciu obozu w 2016 roku za donację ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich oraz grecka flaga na wysokim maszcie. fot. Piotr Drabik Jest sobotnie popołudnie, więc nie ma nikogo z administracji obozu. Urzędnicy pracują w kilku połączonych ze sobą kontenerach, oddzielonych od reszty obozu zasiekami z drutu kolczastego, obserwowanych przez kamery monitoringu. Koutsochero od środka przypomina małe miasteczko. Dzieci mają do dyspozycji boisko do gry w piłkę i plac zabaw. Jest też prowizoryczna głównej drogi można kupić warzywa, ostrzyc się u fryzjera czy zrobić podstawowe zakupy. To jednak nie zmienia faktu, że obóz jest pośrodku niczego. Długie rzędy białych kontenerów postawiono w niecce na suchej ziemi. Żadnego naturalnego cienia. Żyje tutaj około 1600 uchodźców, głównie z Afganistanu, Iraku i Syrii. Zobacz także - Nic nie mamy, nawet pampersów dla dzieci – mówi nam Ahmed, który z żoną i trójką dzieci śpi w jednym z kontenerów. Pochodzą z Syrii. On był kurdyjskim partyzantem, dlatego deportacja oznaczała by wyrok. Ona jest w 8. miesiącu ciąży. – Raz pojechałam do szpitala w karetce. Lekarze powiedzieli mi, że jak nie mam pieniędzy, to mam wracać do obozu – relacjonuje Haji. Kobieta nie ma na taksówki, aby wykonywać regularne badania. fot. Piotr Drabik Rodzina wcześniej była w obozie na wyspie Leros, również blisko tureckiego wybrzeża. Trzy dni spali przed wejściem do Koutsochero, zanim administracja obozu warunkowo wpuściła ich warunkowo do jednego z kontenerów. Mogą tam zostać tylko do czasu urodzenia kolejnego dziecka. Co dalej? Nie kołoO tym, co się dzieje z uchodźcami bez dachu nad głową, można przekonać się na placu Wiktorii w centrum Aten. Otoczony restauracjami i barami od ponad pięć lat stanowi punkt recepcyjny dla nowych migrantów w greckiej stolicy. Na początku września znajdowało się na nim 100-200 osób. W cieniach drzew, całe rodziny na rozłożonych kartonach przebywają tutaj przez całą dobę. Na rękach małe dzieci, a obok wypchane po brzegi czarne worki. W środku dobytek życia uchodźców z Afganistanu czy oczach migrantów koczujących na placu, nad którym wznosi się pomnik mitycznego Tezeusza ratującego Hippodamię, trudno dostrzec płomyk nadziei. Słyszymy o policji, która regularnie zabiera z placu uchodźców i wywozi ich do obozów. Po pewnym czasie migranci znów tu wracają - na placu Wiktorii przynajmniej nie są zamknięci. Błędne koło. Tylko dzięki organizacjom pozarządowym uchodźcy mogą zjeść tutaj ciepły posiłek albo dostać podstawowe leki. fot. Piotr Drabik Tuż obok toczy się „normalne” życie. Goście spotykają się w restauracyjnych ogródkach, kilka metrów od koczujących uchodźców. Przechodnie w większości nie zwracają uwagi na migrantów śpiących na placu. – Grecy są już zmęczeni tematem migracji. Codziennie słyszą o nim w mediach – mówi nam młoda kelnerka z pobliskiego restauracji pracuje od kilku miesięcy, ale obawia się zwolnienia. Coraz mniej klientów przychodzi z powodu sąsiedztwa migrantów i obostrzeń z powodu koronawirusa. Dodaje, że politycy pojawiają się na placu tylko podczas kampanii wyborczych. – Mamy nadzieje, że w końcu znajdzie się jakieś rozwiązanie dobre dla nas i uchodźców – podsumowała. Artykuł powstał dzięki wsparciu Minority Rights Group
Jak sami przyznają, ich dom jest w Warszawie, ale raj w Atenach. Marzyli o własnym kącie w stolicy Grecji, jednak zrealizowanie celu wcale nie było łatwe. „Dwa lata mieszkaliśmy w dzielnicy obok, która nazywa się Panorama Voulas, nasz dom był położony na wzniesieniu z widokiem na morze. Jeździliśmy wtedy regularnie na plażę Astir Beach, która teraz jest 200 metrów od naszego mieszkania, i wzdychaliśmy do tych budynków położonych w pierwszej linii brzegowej. Za każdym razem rozmawiałam z mężem o tym, jak wspaniale byłoby znaleźć tutaj dla nas miejscówkę. Problem polegał na tym, że jest tu raptem dziewięć budynków w pierwszej linii brzegowej, w których mieszkają rodziny z pokolenia na pokolenie, praktycznie nikt tych mieszkań nie sprzedaje. Nasze marzenie wydawało się odległe, nieosiągalne, utopijne. Ale wzdychaliśmy do tego miejsca non stop”, wspomina Ewa Chodakowska. „Rynek nieruchomości w Grecji jest skomplikowany, bo wynika z jej niezwykłego ukształtowania, które determinują morza i góry. Szalenie trudno otrzymać pozwolenie na budowę blisko morza, a wiadomo, że te tereny są najatrakcyjniejsze”, dodaje Lefteris Kavoukis. Jak wygląda ich codzienność w raju? O tym opowiedzieli Beacie Nowickiej. Ewa Chodakowska i Lefteris Kavoukis o mieszkaniu w Grecji w wywiadzie VIVY! [...] Wasze centrum dowodzenia jest w Warszawie czy w Atenach? Pytam, bo niedawno kupiliście tam mieszkanie w najpiękniejszej dzielnicy Vouliagmeni. Ewa: Centrum zawodowe to Warszawa, ale centrum relaksu i celebrowania życia to Grecja. Całe lata marzyliśmy, żeby kupić mieszkanie na Riwierze Ateńskiej, która rozciąga się wzdłuż zacisznego wybrzeża Zatoki Sarońskiej, pomiędzy południowymi przedmieściami Aten a przylądkiem Sounion. Zatoka Vouliagmeni jest ukryta w bujnej zieleni drzew piniowych i leży u stóp pasma górskiego Hymettus, słynie z najpiękniejszych plaż. Z jednej strony masz morze i otwartą przestrzeń, z drugiej góry. Jesteśmy dokładnie na tym piaszczystym przesmyku, nazywanym Laimos, czyli szyją, która łączy Mikro Kavouri z Megalo Kavouri – Małego Kraba z Wielkim Krabem. Obok naszego domu kręta droga prowadzi do świątyni Posejdona... Zobacz też: Ewa Chodakowska i Lefteris Kavoukis przyznają, że Ateny są ich rajem. Co myślą o Warszawie? Fot. Mateusz Stankiewicz/SameSame [...] Ewa: Kiedyś wracaliśmy z plaży, jak zawsze spoglądając tęsknie na nasze wymarzone miejsce, i Lefteris nagle powiedział: „Ja to dla nas znajdę. Nie odpuszczę. Musimy tu kiedyś mieć swój kąt”. Mój mąż jest bardzo zdeterminowany. Szukał kilka lat! Dzień w dzień przeglądał oferty biur nieruchomości, naprawdę nie przesadzam. Pewnego dnia usłyszałam krzyki dochodzące z jego gabinetu: „Mamy to! Znalazłem...”. Pobiegłam do niego: „Co masz?”. „Mieszkanie w pierwszej linii brzegowej z widokiem na wodę”. Pojechaliśmy na miejsce i okazało się, że mieszkanie znajduje się w najlepiej utrzymanym budynku. Lefteris: Wtedy zaczął się wyścig między wszystkimi chętnymi, którzy chcieli je kupić. Cały proces szukania domu trwał trzy, cztery lata. Ale od momentu, w którym go znalazłem, do momentu, w którym podjąłem decyzję „kupujemy” i zrobiłem pierwsze kroki w tym kierunku, minęło pięć dni. Po prostu mieliśmy farta. Zobacz też: Ewa Chodakowska i Lefteris Kavoukis: „Jesteśmy trochę z różnych światów i nauczyliśmy się to szanować” Które z Was jest autorem wystroju wnętrza? Lefteris: Dzisiejszy układ domu ja stworzyłem. To było wyzwanie dla mnie i dla architekta, żeby otworzyć to miejsce. Mieszkania w budynkach w pierwszej linii brzegowej są wąskie i długie. Kiedy kupiliśmy nasze, składało się z kilku wąskich pomieszczeń. Wyburzyliśmy prawie wszystkie ściany, część ustawiliśmy w innym miejscu. Powstała otwarta przestrzeń z widokiem na zatokę. Ewa: Mój mąż rzucił pomysł trudny do zrealizowania dla architekta. Z każdego miejsca w naszym domu chciał widzieć za oknem wodę: z sypialni, salonu, kuchni, a nawet z łazienki. I dopiął swego! W łazience mamy szybę, która zmienia zabarwienie, może być mleczna lub przezroczysta, więc możesz brać prysznic z widokiem na morze (śmiech). Ja bawiłam się jakością materiałów: dominuje biel, którą podkreślają złote akcenty i marmurowe detale. Chciałam, żeby przestrzeń była jasna, czysta, minimalistyczna. W Warszawie mieszkamy na 350 metrach, do tego mamy 300-metrowy taras, w Atenach mamy 120 metrów, natomiast za oknem rozpościera się obłędny bezkres. Najpiękniejsze dzieło sztuki, które stworzyła sama natura. Po co odbierać największemu artyście należny mu zachwyt? Masz rację. Co widzisz za oknem? Ewa: Gdy siedzę na sofie, mam przed sobą bezkres wody, gdy stanę w oknie, widzę plażę, zacumowane piękne jachty, ludzi mknących na nartach wodnych, motorówkach. Po prawej stronie mam widok na Mikro Kavouri i hotel Four Seasons, po lewej na skały i jezioro położone u ich podnóża, a także na centrum Vouliagmeni z pasmem kolorowych tawern i restauracji. Nasza zatoka wygląda bardzo malowniczo. Jest duża, więc z jednej strony tętni życiem, a jednocześnie emanuje błogim spokojem. Ma wspaniałą energię, widok ludzi pławiących się w tej beztrosce działa na mnie kojąco. Czuję spokój i błogość. W Grecji potrzebuję mniej czasu, żeby odpocząć. Tutaj regenerują mnie ta obłędna przestrzeń, te widoki, zapach, te smaki, morze, przyroda... W tym błogostanie dużo łatwiej mi się skupić, pisać. Tu wena jest wszechobecna. Otwieram rano oczy i już mam pomysł na coś miłego do przekazania moim dziewczynom. Jak urządzone jest mieszkanie Ewy i Lefterisa? W co jeszcze chcą zainwestować? Jaka pamiątka ma dla nich szczególne znaczenie i jak wygląda... obraz z tysięcy wykałaczek? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w naszym wideo! Cały wywiad z Ewą Chodakowską i Lefterisem Kavoukisem ukazał się w nowym numerze magazynu VIVA! – już w sprzedaży! Fot. Mateusz Stankiewicz/SameSame
blocked zapytał(a) o 13:11 Jak się nazywa mieszkanka Grecji ? mieszkanka To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% 0 0 Odpowiedz Najlepsza odpowiedź flawersing odpowiedział(a) o 13:11: greczynka Odpowiedzi born odpowiedział(a) o 22:54 Greczynka na 100 % Kasia. x33 odpowiedział(a) o 13:11 grecjanka x DD blocked [Pokaż odpowiedź] blocked [Pokaż odpowiedź] Uważasz, że ktoś się myli? lub
mieszka w stolicy Korei Pd. ★★★ TAKRUR: dawne królestwo na terenie Senegalu ★★★★★ sylwek: ATEŃCZYK: mieszka w stolicy Grecji ★★★ MADRYTKA: mieszka w stolicy Hiszpanii ★★★ OPOLANIN: mieszka w stolicy pol. piosenki ★★★ AMMAŃCZYK: mieszka w stolicy Jordanii ★★★★ mariola1958: BAKIJCZYK: mieszka w stolicymieszka w stolicy grecji
